روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی– تحلیلی و مقطعی روی 108 دانشجوی پرستاری که حداقل یک ترم کارآموزی را گذارنده بودند، در سال 1389به صورت سرشماری انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه ای که روایی و پایایی آن مورد بررسی قرار گرفته (81/.=r) و حاوی سئوالاتی در حیطه مشخصات فردی و موانع موجود در یادگیری مهارت های بالینی بود. پرسشنامه ها پس از تکمیل با نرم افزار SPSS-17  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

 یافته ها: مهم ترین موانع از دیدگاه دانشجویان در یادگیری بالینی، عدم بیان اهداف آموزشی(9/85 درصد)، عدم حفظ نظم و انضباط توسط دانشجو(8/77 درصد)، مناسب نبودن زمان کارآموزی(6/66 درصد)، عدم ارتباط مناسب دانشجو با کارکنان بخش(1/62 درصد) و همچنین بین نظرات دانشجویان دختر و پسر در مورد اهمیت سوابق آموزشی مربی تفاوت معنی‌دار وجود داشت(001/0 P<)، اما بین دیدگاه دانشجویان با مشخصات دموگرافیک آنان ارتباط معنی داری وجود نداشت.

 نتیجه گیری: در هر چهار حیطه آموزش بالینی موانع مهمی وجود دارد که می تواند بر روی سطح مهارت عملی دانشجویان موثر باشد. بازنگری و اقدامات مناسب توسط مسئولین آموزشی برای یک محیط بالینی آموزشی مناسب از جمله امکانات و تجهیزات محیط بالینی و بازنگری ابزارها و فرآیندهای ارزشیابی بالینی ضروری به نظر می رسد.