زمینه و هدف: دانشجویان پرستاری و مامایی، استرس های متعددی را در رابطه با برنامه های آکادمی و محیط های بالینی تجربه می کنند. با توجه به اهمیت نقش هوش هیجانی در ارتقای بهداشت روان و عملکرد تحصیلی، بررسی هوش هیجانی در این قشر می تواند پایه ای جهت تقویت این متغیر مهم با طراحی و اجرای برنامه های آموزشی موثر باشد.

    روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و مقطعی بوده که در سال 1392 انجام شد. 125 نفر از دانشجویان پرستاری و مامایی به شیوه تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. ابزار جمع­آوری اطلاعات، شامل مشخصات فردی و پرسشنامه هوش هیجانی سیبریا شیرینگ (دامنه نمرات 165-33) بود. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی ­(میانگین و انحراف معیار ) وآزمون تی و آنالیز واریانس تحلیل شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.

    یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره کلی هوش هیجانی در دانشجویان پرستاری 27/12±12/109 و در دانشجویان مامایی 26/13±32/113 بود. در گروه­ پرستاری و مامایی  هر یک از حیطه­های هوش هیجانی و نمره کل آن با سن، محل سکونت، علاقه و وضعیت اقتصادی تفاوت­ معنی­دار ­نداشت. ­در گروه پرستاری جنس­ و ­معدل فقط با حیطه خود­آگاهی هوش هیجانی ارتباط معنی­دار داشت (05/0&rsaquo P). نمره حیطه خود­آگاهی هوش هیجانی در دانشجویان دختر و دارای معدل بالا بیشتر بود.

    نتیجه گیری: با توجه به ارتباط برخی  مشخصات دموگرافیک با  هوش هیجانی­، می­توان با طراحی و اجرای برنامه های آموزشی موثر­ به تقویت این عنصر مهم کمک نمود.