زمینه و هدف: سالمندی دوران حساسی از زندگی است و توجه به مسائل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی است. در این سن احساس تنهایی که در اثر­کمبود روابط اجتماعی ایجاد می شود، علاوه بر سلامت جسمانی بر نحوه زندگی و میزان رضایت از زندگی آن ها تأثیر می­گذارد، لذا در این مطالعه با توجه به اهمیت این مسأله، به بررسی تعیین ارتباط تنهایی با رضایت از زندگی در سالمندان پرداخته شده است.

  روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- همبستگی تعداد 100نفر از سالمندان ساکن شهرهای گرگان و گنبد که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به­صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه های احساس تنهایی و رضایت از زندگی جمع- آوری شد. از آزمون های آماری توصیفی و آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و ویلکاکسون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

  یافته ها: نتایج نشان داد میزان تنهایی در سالمندان با میانگین و انحراف معیار( 6 ± 14 )به میزان زیاد و میزان رضایت از زندگی با میانگین و انحراف معیار(7±24)در حد متوسط بودکه آزمون همبستگی اسپیرمن بین میزان تنهایی با رضایتمندی سالمندان ارتباط معنی- داری را نشان داد(6/0- ­­ ­ ,r­ = 01/0 ­ (P<­ ­ . همچنین بین رضایت از زندگی با تحصیلات، اختلاف معنی داری مشاهده شد­(01/0 ­ . (P<

  نتیجه گیری: نتایج این مطالعه تصویری روشن از ارتباط و تأثیر احساس تنهایی را بر رضایت از زندگی سالمندان نشان داد. برهمین اساس با تماس­های مستمر با افراد سالمند و شناسایی موقعیت های منحصر به فرد نظیر­کاهش روابط اجتماعی و شناسایی ذهنیات و باورهای سالمندان­ و افزایش آگاهی مراقبت کنندگان بهداشتی و خانواده ها و اطرافیان سالمندان نسبت به درک و تقویت روابط و تعاملات در سنین سالمندی و طراحی برنامه های آموزشی، درمانی و توانبخشی موجب پیشگیری از احساس تنهایی و ایجاد رضایت از زندگی در سالمندان می شود.

  کلید واژه ها: احساس تنهایی، رضایت از زندگی، سالمندان